ການສ້າງແຜນການປະສານງານລວມ
ໃນສ່ວນຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນກ່າວເຖິງບັນດາວິທີການແກ້ໄຂທີ່ສຳຄັນ ໃນການຜັນຂະຫຍາຍແລະຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ແຜນການດັ່ງກ່າວ, ສ້າງຂຶ້ນໂດຍອີງໃສ່ບັນດາເນື້ອໃນຂອງການແລກປ່ຽນ, ເຮັດວຽກກັບທີມງານຂອງ ກຳປູເຈຍ ແລະ ລາວ ກ່ຽວກັບສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ຜ່ານມາ, ຖ່າຍທອດທາງດ້ານບົດຮຽນຂອງ ການຮ່ວມມື ສອງຝ່າຍ ຫວຽນດາມ-ລາວ, ຫວຽດນາມ-ກຳປູເຈຍ, ບາງບົດຮຽນຂອງການກໍ່ສ້າງສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາຢູ່ພາຍໃນເຂດ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງການຮ່ວມມືພັດທະນາຂອງບັນດາທ້ອງຖິ່ນໃນສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ.
ວຽກງານການຜັນຂະຫຍາຍບັນດາໂຄງການຮ່ວມມືໃນສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາແມ່ນອີງໃສ່ຫຼັກການ “ພ້ອມກັນເຫັນດີ ເປັນເອກະພາບກັນ”. ບົນພື້ນຖານຄວາມເປັນຈິງບໍ່ແມ່ນວ່າບັນດາໂຄງການທັງໝົດຢູ່ໃນສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາທີ່ແຕ່ລະ ຝ່າຍຕ້ອງການ, ຍ້ອນແນວນັ້ນບັນດາໂຄງການຮ່ວມມືສອງຝ່າຍໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ. ຕາມບົດຮຽນ ທີ່ມີຜົນສຳເລັດຂອງເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ, ໃນຊ່ວງໄລຍະເວລາຕົ້ນຂະໜາດຂອງໂຄງການແມ່ນໂຄງການນ້ອຍ ຍ້ອນຍາກທີ່ຈະລະດົມແຫຼ່ງທຶນໄດ້, ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດບັນດາໂຄງການນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ເຫັນວ່າ ມີຜົນສຳເລັດຊຶ່ງເປັນເງື່ອນໄຂດີໃຫ້ແກ່ບັນດາໂຄງການຕໍ່ໄປຊຶ່ງເປັນໂຄງການໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ສຳລັບການຮ່ວມສ້າງສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ ກຳປູເຈຍ-ລາວ-ຫວຽດນາມ ແມ່ນການປະສານງານຂັ້ນສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນຂອງແຕ່ລະຝ່າຍໃນການສ້າງບັນດາ ນະໂຍບາຍການຮ່ວມມືໃຫ້ມີປະສິດທິຜົນ.
ສ້າງແຜນການປະສານງານລວມ
ໜຶ່ງໃນບັນດາປັດໄຈທີ່ຕັດສິນຄວາມສຳເລັດຂອງເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາແມ່ນການໃຫ້ສັນຍາທາງດ້ານການເມືອງຂອງແຕ່ລະຝ່າຍ,ສະແດງເຖິງຄວາມຕັດສິນໃຈໃນການປະສານງານພັດທະນາ.ເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ ຫວຽດາມ-ລາວ-ກຳປູເຈຍ ໄດ້ຜ່ານການຢັ້ງຢືນຈາກທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີຂອງສາມປະເທດ ເປັນເອກະພາບ ກ່ຽວກັບການສ້າງສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ; ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການຮ່ວມມືພັດທະນາຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ຕ້ອງໄດ້ສ້າງແຜນການປະສານງານລວມຂຶ້ນໃຫ້ແກ່ການດຳເນີນງານ ແລະການປະສານງານຂອງບັນດາກະຊວງທະບວງກົມ, ບັນດາທ້ອງຖິ່ນຂອງສາມປະເທດ ແລະ ລະຫວ່າງສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນຂອງແຕ່ລະປະເທດ.
1.ການປະສານງານຢູ່ຂັ້ນສູນກາງ
ເນື່ອງຈາກຈຸດພິເສດສະເພາະດ້ານການພັດທະນາຂອງສາມປະເທດ ກຳປູເຈຍ, ລາວ ແລະ ຫວຽດາມ ທາງ ດ້ານເສດຖະກິດ, ການປະສານງານຂອງບັນດາກະຊວງທະບວງກົມສູນກາງ ແມ່ນຖືເປັນບົດບາດໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນ. ມາ ເຖິງປະຈຸບັນນີ້, ການປະສານງານດັ່ງກ່າວໄດ້ເລີ່ມເກີດຂຶ້ນຕາມກົນໄກການດຳເນີນງານຂອງສອງຝ່າຍ, ແຕ່ລະປີ ກໍ່ມີກອງປະຊຸມບັນດາຄະນະຮ່ວມມື ຫວຽດນາມ-ລາວ, ຫວຽດນາມ-ປູເຈຍ. ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ເລີ່ມຕົ້ນ, ໃນຊ່ວງ ທີ່ບັນດາໂຄງການຮ່ວມມືກະກຽມຜັນຂະຫຍາຍຍັງບໍ່ຫຼາຍ, ການປະສານງານທີ່ມີລັກສະນະສອງ ຝ່າຍຂ້າງເທິງ ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້ບັນຫາຕ່າງໆທີ່ທັງສອງຝ່າຍໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຮ່ວມມືກັນຢູ່ໃນເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ. ໃນໄລຍະ ຍາວ, ໃນກອບຂອງການຮ່ວມມືຈະມີບາງໂຄງການທີ່ທັງສາມຝ່າຍມີຄວາມສົນໃຈ ແລະຮ່ວມມືກັນ, ມີພຽງແຕ່ ສາມຝ່າຍຮ່ວມມືກັນເທົ່ານັ້ນຈຶ່ງຈະແກ້ໄຂໄດ້ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍວຽກງານຕ່າງໆໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ບົດຮຽນສາກົນໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ ຕ້ອງໄດ້ມີການນັດພົບກັນຂັ້ນລັດຖະມົນຕີ(ໃນແຕ່ລະປີ) ເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ມີ ລັກສະນະ ຫຼັກການໃຫ້ແກ່ສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາທີ່ຂັ້ນນັກຊ່ຽວຊານ ຫຼື ຂັ້ນທ້ອງຖິ່ນບໍ່ມີສິດອຳນາດພໍທີ່ຈະຕັດສິນແກ້ໄຂ. ບັນດາ ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຕົ້ນຕໍແມ່ນບັນຫາການຕ່າງປະເທດ, ການຄ້າຕ່າງປະເທດ, ຄູ່ຮ່ວມມື, ແຫຼ່ງທຶນແກ່ການດຳເນີນໂຄງ ການ, ກົນໄກພິເສດ, ປ້ອງກັນຊາດ, ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ...
ຕາມການເຈລະຈາໃນເບື້ອງຕົ້ນຂອງສາມຝ່າຍ, ແຕ່ລະປະເທດຕ້ອງສ້າງໃຫ້ໄດ້ໜ່ວຍງານສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ,ຊຶ່ງເປັນໜ່ວຍງານໜຶ່ງປະກອບດ້ວຍນັກຊ່ຽວຊານຈາກກະຊວງທະບວງກົມທີ່ມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ກັບສາມຫຼ່ຽມພັດທະ ນາ. ຝ່າຍຫວຽດນາມແມ່ນເອົາກະຊວງແຜນການ ແລະ ການລົງທຶນເປັນຫຼັກໃນການປະສານງານ, ໃນຂະນະດຽວ ກັນຝ່າຍລາວແມ່ນກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ແລະ ຝ່າຍກຳປູເຈຍແມ່ນກະຊວງການຄ້າ. ໜ້າທີ່ທຳອິດຂອງບັນດາ ໜ່ວຍງານແມ່ນກະກຽມເນື້ອໃນການຮ່ວມມືໃນສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ ໃຫ້ແກ່ການພົບປະກັນໃນແຕ່ລະປີຂອງສາມນາ ຍົກລັດຖະມົນຕີ ກຳປູເຈຍ, ລາວ ແລະ ຫວຽດນາມ. ໃນຊ່ວງໄລຍະເວລາສະເພາະໜ້າໃນເມື່ອບັນດາໂຄງການ ຮ່ວມມືທີ່ຍັງມີໜ້ອຍ, ໜ່ວຍງານມີລັກສະນະ “ຮ່ວມຂະແໜງການ” ປະຈຸບັນຍັງສະໜອງ ແລະ ປະສານງານໄດ້ໃນການເຄື່ອນໄຫວຮ່ວມມືຢູ່ພາຍໃນເຂດ. ໃນອະນາຄົດ, ໃນເມື່ອພົບກັບບັນດາໂຄງການໃຫຍ່ແມ່ນມີຄວາມຕ້ອງການວິຊາການທີ່ຊຳນານຫຼາຍຂຶ້ນຫຼື ຈຳນວນໂຄງການຮ່ວມມືໃນແຕ່ລະຂະແໜງການ ແຕ່ລະຂົງເຂດຫຼາຍກ່ວາ, ຕໍ່ກັບ ບັນດາຂະແໜງການທີ່ສຳຄັນ, ທີ່ໄດ້ໃຫ້ບູລິມະສິດ, ຕ້ອງໄດ້ມີໜຶ່ງໜ່ວຍງານວິຊາການດ້ານວິຊາສະເພາະຕື່ມອີກ.ສຳລັບເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ, ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນມີຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງມີໜ່ວຍງານວິຊາການດັ່ງນີ້: ຄົມມະນາຄົມ ຂົນສົ່ງ, ໄຟຟ້ານ້ຳຕົກ ແລະ ຕາໜ່າງໄຟຟ້າ, ການຄ້າ, ທ່ອງທ່ຽວ, ກະສິກຳ ແລະ ອຸດສາຫະກຳປຸງແຕ່ງ, ແຫຼ່ງ ຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ແລະ ບັນດາໜ່ວຍງານທາງສັງຄົມ, ເຕັກໂນໂລຢີ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມ.
2.ການປະສານງານຂັ້ນແຂວງ
ໃນເຂດສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ, ທ້ອງຖິ່ນທັງເປັນເຈົ້າການໃນການຮ່ວມມື, ທັງເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບໝາກຜົນຈາກການຮ່ວມມື. ຍ້ອນແນວນັ້ນ ໝາກຜົນຂອງການຮ່ວມມືແມ່ນຂຶ້ກັບຄວາມຫ້າວຫັນຂະຫຍັນ, ຄວາມຕັ້ງໜ້າຂອງອຳນາດ ການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ຂົງເຂດທຸລະກິດໃນຂັ້ນທ້ອງຖິ່ນ.
ຮັບຮູ້ໄດ້ບັນຫາທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນັ້ນ, ໃນກອງປະຊຸມຂອງສາມໜ່ວຍງານກ່ຽວກັບສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາກຳປູເຈຍ - ລາວ - ຫວຽດາມ ຄັ້ງທີສອງ ຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ກັບການເຂົ້າຮ່ວມຂອງຜູ້ຕາງໜ້າ ແຕ່ລະ ທ້ອງຖິ່ນໃນສາມຫຼ່ຽມພັດທະນາ, ແຕ່ລະຝ່າຍໃຫ້ການວ່າ ຄວນຈັດຕັ້ງກອງປະຊຸມພົບປະຂັ້ນແຂວງຂຶ້ນເພື່ອສ້າງ ເງື່ອນໄຂໃຫ້ບັນດາທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ຂົງເຂດທຸລະກິດໄດ້ມີຄວາມຜູກຜັນກັນ, ພົບປະເຈລະຈາແລກປ່ຽນທາງດ້ານທິດ ທາງ ແລະ ບັນດາໂຄງການຕົວຈິງ, ສິ່ງທີ່ຍັງຄ້າງຄາ ທີ່ຕ້ອງໄດ້ຍົກເລີກແກ້ໄຂໂດຍການຕັດສິນຂອງແຕ່ລະຂັ້ນທີ່ ມີສິດ ຕັດສິນ. ກອງປະຊຸມພົບປະຂັ້ນແຂວງ ຄວນມີການຈັດຕັ້ງປ່ຽນຜຽນກັນ ລະຫວ່າງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນຢູ່ໃນສາມຫຼ່ຽມ ພັດທະນາ, ໂດຍຂຶ້ນກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງການຮ່ວມມື. ໃນໄລຍະເວລາຂອງກອງປະຊຸມຂັ້ນແຂວງໃນແຕ່ລະຄັ້ງນັ້ນອາດຈະຈັດຕັ້ງໃຫ້ມີການຢ້ຽມຢາມ, ສຳຜັດແລກປ່ຽນບົດຮຽນກັບຄູ່ຮ່ວມມືຂອງແຕ່ລະຝ່າຍ...